شب آغاز سفر

لحظه های آخرِ بودنِ من * نفس های آخرِ موندنِ من

لحظه های آخرِ وداعِ من * گریه های آخرِ مادرِ من

شبِ آغازِ سفر ٬ رسیده است

لحظه وداعِ سُرخ ٬ رسیده است

لحظه کندن از این ٬ شهر و دیار

لحظه خداحافظی ٬ رسیده است

خاطرات ٬ یکی یکی در گذرند

کوچک و بزرگ٬ با هم برابرند

بوسه بر ٬ دستِ سپیدِ مادرم

لحظه غُربتِ تن ٬ رسیده است

لحظه نگاهِ من به آسمان

لحظه رفتنِ من رسیده است

لحظه های اول رفتنِ من * نفس های تازه و محکمِ من

لحظه های اول و درودِ من * لحظه تولدِ سرودِ من

شبِ اولِ سفر٬ ساکت و سرد

لحظه بارشِ خون از چشمِ مَرد

لحظه تولدِ یه شعرِ ناب

لحظه تبسمِ کودکی در٬ بسترِ خواب

لحظه آزادیِ روح از بدن

لحظه جداییِ این٬ تو و من

شبِ اولِ سفر٬ چه بی صداست

شبِ مرموزِ تمامِ آدماست

شبِ رفتن٬ شبِ مُردن٬ شبِ خواب

لحظه رهایی از هر تب و تاب

در این شب٬ همه کسانیکه با هم برابر بودند٬ تفاوت های زیادی پیدا می کنند.

همه در قضاوت با هم برابرند اما احکامِ صادره٬ چیزِ دیگریست.

در این شب٬ فیلمِ کردارمان٬ در برابرِ قاضی پخش می شود و آرزومندم که

آخرِ فیلم مان٬ ختمِ به خیر شود. گر چه ساختِ یک فیلمِ خوب٬ کارِ هر کس

نیست.

ساعت ۱۰:۱۸ شنبه شب ۱۹/۸/۱۳۸۶

شاعر جوان ـ V.A

وحید عابدین پور